Ο Αντώνης Γράφει...

Καλησπερίζω τον Αντώνη στην παρέα.
Μου έστειλε ένα mail προς δημοσίευση και σας το παρουσιάζω ώς έχει:

--
Διάβασα πριν καιρό ό,τι αναφέρεται στο blog και σκέφτομουνα να μιλήσω ανοιχτά, αποφάσισα να το κάνω.
Το ιστορικό μου είναι παρόμοιο με όλων, ευτυχώς δεν κατέληξε τόσο βαρύ όσων μερικών άλλων.
Θλίβομαι γιατί μόνο εμείς ξέρουμε πως είναι να ζεις με το πρόβλημα, δυσανασχετώ όμως ακόμα περισσότερο όταν διαπιστώνω πόσο πολλοί είναι αυτοί οι οποίοι αγνοούν πως να το αντιμετωπίσουν σωστά!
Διστυχώς η εκμετάλευση και η απρόσωπη, σχεδόν αβίαστα εμπορική αντιμετώπιση των πασχόντων από τους δήθεν επιστημονικούς ειδικούς, δήθεν οφθαλμολογικά γνωρίζοντες, έχει ξεπεράσει τόσο πολύ τα όρια του χυδαίου!
Απο απλό ανθρωπισμό πολλοί θα έπρεπε να κρεμάσουν τα κλειδία των μαγαζιών τους, κυριολεκτικά και μεταφορικά, τα πτυχία τους και τις ειδικότητές τους!
Αλλά τι δίκιο θα ζητήσει κάποιος να χάσει την όραση του σε ενα μεσοδίαστημα 10-15 έτη ίσως και παραπάνω, ποίος ζει ποίος πεθάινει και ποίος καταλαβαίνει!
Οι περισσότεροι ανακαλύψαμε το πρόβλημα τυχάια ή σταδιακά. Πως αλλιώς εφόσον οι περισσότεροι οφθαλμολόγοι ξέρουν για τον κερατώκονο ότι εμείς για τους λογαριασμούς τους...
Και όσοι ειδικοί, από αυτούς με τις εγχειρήσεις και τις ακτίνες λέϊζερ, μετράνε την πάθηση μας με βάση την βαρύτητα της περίπτωσης, τον απαιτούμενο χρόνο, και τελικά το προσοδοφόρο χρήμα.
Όταν είσαι νέος ανακαλύπτεις τον κερατώκονο, αν είσαι τυχερός χωρίς πολύ ταλαιπωρία απο ειδικούς οι οποίοι σε ταράζουν στις επισκέψεις και στις σταγόνες κοιτώντας και ξανακοιτώντας ένα μάτι με στραβομάρα. Πως να δουν την δικιά σου όμως όταν δεν ξέρουν πόσο στραβοί είναι οι ίδιοι, δηλαδή άσχετοι!
Γιατί όλοι σκεφτόμαστε τις εγχείρησεις σαν την πρώτη λύση? Γιατί δεν ξέρουμε!
"Κάτι τόσο μεγάλο και ακριβό, δεν μπορεί θα με φέρει στα ίσα μου".....ποίοι από εμάς δεν έκαναν αυτήν την σκέψη, ΤΗΝ ΤΌΣΟ ΛΑΘΟΣ ΣΚΕΨΗ.
Όταν έχουμε ένα ισχυρό πόνο σε κάποιο άκρο μας λέμε δηλαδή...."ας πάω να κόψω το χέρι μου να τελειώνω"....Ο λόγος για τον οποίον δεν το λέμε είναι μάλλον γιατί δεν έχουν ανακαλύψει παρόμοιες επεμβάσεις!

Για να μην λέω πολλά θα καταλήξω με απλές κουβέντες.
Για το κερατώκονο η λύση είναι ο φακός. Για αυτή την δουλειά βγήκαν εκ πρώτις στην Αγγλία πρίν περίπου από έναν αίωνα. Η πηγή της έρευνας στο παρόν, γύρω από αυτό το αντικείμενο είναι τα κέντρα της Βοστώνης στις ΗΠΑ. Σήμερα ευτυχώς δεν χρειάζεται να φοράμε γύαλινους και τα τελευταία χρόνια όύτε και εντελώς ημίσκληρους. Στην Ελλάδα υπάρχουν 2 ή 3 άτομα από τα οποία εμείς μπορούμε να βοηθηθούμε, εγώ ΠΕΤΥΧΑ τον έναν και ησύχασα, ευτυχώς πριν να ήταν πολύ αργά. Το όνομα και η επωνυμία έχει αναφερθει στο blog.
Ακόμα όμως και για τα παιδιά τα οποία ανάφεραν το τεράστιο πλέον πρόβλημα, αποτέλεσμα αποκλειστικά της μη έγκαιρης θεραπείας με την χρήση φακών, το να ...σφάξεις τα ματάκια σου πάλι έχω συμπεράνει από την εμπειρία μου σαν ασθενής είναι λάνθασμένη επιλογή, η αφετηρία πάλι θα πρέπει να είναι οι φακοί.
Αυτό είναι και το ρεζουμε του κειμένου μου.
Αν τώρα κάποιος από αυτούς τους δήθεν ειδικούς θέλει να με σχολιάσει για όσα γράφω, σημειώνω πως χωρίς φακό επαφής και με γυαλιά το στα 25 είχα οξύτητα 1/20, τον πρώτο χρόνο με την χρήση των κερατοκωνικών ημίσκληρων 6/10, τώρα με τους μαλακούς-ημίσκληρους έως και 9/10, αν δεν σταματάω να τους φοράω επί μακρόν διάστημα.
Αν μπορεί να καταφέρει το ίδιο αποτέλεσμα χωρίς να φάει ένα έξαμηνο ψάχνοντας ή να σφάζει τα μάτια μου κάθε 2 χρόνια, ας έρθει να μου το πει!
Παιδιά και έσυ ο οποίος είσαι στα πρόθυρα της εγχείρησης, ακόμα και όταν έχεις φθάσει στο τελικό στάδιο πριν την μη αναστρέψιμη στραβομάρα, η περίπτωση μας θέλει υπομονή και θέληση, αλλά πάνω από όλα βοήθεια από πραγματικά άξιους να μας βοηθήσουν. Κάντε ένα ταξίδι μέχρι την Αθήνα ή την Θεσσαλονίκη και βρείτε τους. Ο εν Αθήναι είπα ότι έχει αναφερθεί, αυτόν στην Θεσσαλονίκη δεν τον ξέρω ο ίδιος, μόνο ακουστά.
Καλή τύχη σε όλους μας.