The Story Of Solar Dog..

Κώστα πρώτα από όλα συγχαρητηρια για την προσπάθεια γιατί παρότι είναι θέμα που πληγώνει πολύ κόσμο εσύ κατάφερες να ενώσεις πολλούς πληγωμένους.

Το 1997 καλοκαίρι τα βράδυα που καθόμουνα με την παρέα μου σε μια πλατεία με τις ρετσίνες τις μπύρες μας κτλ κτλ ένιωθα ότι από το δεξί μάτι δεν μπορούσα να διακρίνω κάποια μακρινά πράγματα καλά.Το άφησα πέρασε και το 1998 και το καλοκαίρι του 1999 αξιώθηκα να πάω στη γιατρό.Μόλις με είδε η γιατρός πάγωσε...πριν καν με βάλει στο μηχάνημα να με δει μου λέει "έχεις κερατόκωνο"...σημειωτέον η εν λόγω γιατρός είναι αστέρι και αν δεν είχε εκρηκτικό χαρακτήρα θα είχε γίνει για πλάκα καθηγήτρια πανεπιστημίου και βάλε...

15 μέρες μετά 3 Σεπτέμβρη του 1999 βρισκόμουν σε ένα λεωφορείο με τους δικούς μου με τον πατέρα μου να παίζει νευρικά τα κλειδιά του τη μάνα μου να ιδρώνει και να ξειδρώνει με προορισμό τη Θεσσαλονίκη....ανάμεσα σε φοιτητές και φοιτήτριες που ψάχνανε για σπίτι,φαντάρους που κοιτούσαν να ξεμπλέξουν...και εγώ?τι έκανα?δε με ένοιαζε η ζωή μου..ανέπαφος τελείως...αδιάφορος για τα πάντα....2 φορές τότε αποτυχήμένος στις πανελλήνιες έβλεπα τους πρώην συμμαθητές μου να ξεκινούν μία νέα πορεία και εγώ πάσχιζα να σώσω το μάτι μου...και πιθανότατα και την ίδια μου την ύπαρξη από την πλήρη απαξίωση και καταστροφή...

και κάτι κατάφερα....έπεσα σε καλούς γιατρούς που με βοήθησαν με το δεξί μου μάτι...το αριστερό δόξα τω Θεώ είναι καλά....παρότι έβλεπα μόνο 2/10 κατάφερα με τον ημίσκληρο φακό επαφής που μου δώσανε να βλέπω στα 9/10...ευτυχώς το μάτι είχε ακόμα όραση και απέφυγα κάποια πιθανή μεταμόσχευση..1 μήνα μετά 4 Οκτώβρη του 99 πέρασα τα σήματα για την οδήγηση...στις 18 Νοέμβρη του 99 πέρασα και το πρακτικό μέρος...με την πρώτη...τον Σεπτέμρβη του 2000 πέρασα σε πανεπιστημιακή σχολή...παρότι ο φακός έσπασε από λάθος χειρισμό μου το 2002 πήρα άλλον..το 2003 έχασα και τον άλλο παίζοντας μπάσκετ και πήγα μόνο και μόνο επειδή γούσταρα πολύ μια κοπέλα που είχε τρέλα με το εν λόγω άθλημα..και δώσε του από την αρχή να περιμένω 15 μέρες να έρθει ο φακός..το μάτι τεμπελιασμένο τελείως και θολούρα και άντε πάλι να ξαναβρει την όραση...

παρόλα αυτά 5 χρόνια τώρα με τον φακό αυτόν έχω παρατηρήσει τον κερατόκωνο να σταματάει την εξέλιξή του σιγά σιγά...και από τη στιγμή που καμία μέθοδος δεν ενδείκνυται ακόμα για πλήρη αποκατάσταση κάθομαι ήρεμος με το φακό μου και περιμένω πότε κάποιος καλός άνθρωπος θα ανακαλύψει τη σωτηρία μας.


Να ενημερώσω τους άρρενες αναγνώστες ότι υπηρέτησα στο στρατό κανονικά παρότι πήγα 3 φορές να χάσω το φακό μου ως Ι4 και σε μάχιμες μονάδες παρακολουθώντας την εκπαίδευση των άλλων από κοντά άσχετα αν δεν μου δώσανε όπλο.Κατάφερα παρότι οι 2 πρώτοι μήνες του 1999 ήταν φρικτοί για το μάτι μου από πλευράς κοκκινίσματος να πάρω άλλα 2 πτυχία ξένων γλωσσών.Γράφω στα υποδήματα μου όσους και όσες με ειρωνεύοντε αν καμιά φορά κοκκινήσει το μάτι μου.Δούλευα σε βραδυνή δουλειά παρότι ήξερα ότι κουράζω το μάτι μου αλλα από το να κλαίω άνεργος τη μοίρα μου το τόλμησα.

Το σημαντικό μάγκες και μάγκισσες είναι να μάθεις να ζεις με το πρόβλημα όταν αυτό δεν επηρεάζει τη σωματική σου δύναμη όσο άλλα όργανα του σώματος...όλα είναι μια συνήθεια...πως ξυπνάς κάθε πρωί να πας στη δουλειά..έτσι και το βάλε βγάλε των φακών από κάποια στιγμή και μετά γίνεται ρουτίνα...

Μίλησε κάποιος για θάλασσα....έχω να μπω στην αρμύρα της από το 99...ε και?δηλαδή όταν πας διακοπές σε ένα μέρος πρέπει ΑΝΑΓΚΑΣΤΙΚΑ να κάνεις μπάνιο?και όταν έχεις πραγματικούς φίλους σε καταλαβαίνουν....άλλωστε η παρέα μετράει αλλού όχι στη θάλασσα μόνο...και παρότι ο φακός είναι εύκολο να βγει και να μπει προτιμώ να απέχω από το κολύμπι...άλλωστε από αυτή την αποχή δεν έπαθε κανείς τίποτα ε?Ναι ο κερατόκωνος σε περιορίζει σε πολλά πράγματα...και σε αθλήματα να παίζεις πχ ποδόσφαιρο και να μην μπορείς να κάνεις κεφαλιά μη σου φύγει ο φακός κτλ κτλ..και λοιπόν?θα πεθάνουμε ρε παιδιά?βρίσκεις άλλα ενδιαφέροντα στη ζωή σου...πως θα το κάνουμε δηλαδη....


Καλή δύναμη σε όλους σας αγόρια και κορίτσια....ο κόσμος είναι κακός ναι....όλοι εύχοντε μακριά από το σπίτι τους τα προβλήματα και ας είναι και στου διπλανού...δεν πάει έτσι όμως και εμείς το ξέρουμε αυτό καλύτερα από τον καθένα...μόνο όταν κάποιος πάθει κάτι μπορεί να καταλάβει ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ τον άλλο και να συμπάσχει μαζί του...οι εξαιρέσεις υπάρχουν για να επιβεβαιώνουν τους κανόνες...

ΚΑΛΗ ΑΝΑΡΡΩΣΗ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΣΑΣ.Σας διαβάζω όποτε μπορώ και παίρνω δύναμη από τις ιστορίες σας γιατί και εσείς δεν το βάζετε κάτω και μπράβο σας.

Α και Ιωάννα μην το βάζεις κάτω.Το χειρότερο πράγμα είναι η απομόνωση.Στο κάτω κάτω ο κερατόκωνος δεν φαίνεται εξωτερικά...άμα είναι να απομονωθείς για κάτι που δεν φαίνεται ε δεν αξίζει..και εγώ όταν μου το πρωτοδιεγνωσαν δεν τό είχα συνειδητοποιήσει τόσο πολύ όσο τώρα που έχουν περάσει 9 χρόνια ίσως γιατί δεν ήθελα να το δεχτώ...αλλά η πάλη στη ζωή είναι καθημερινή και αυτό βγαίνει σε καλό πολλές φορές.

Μετά τιμής

Solar Dog